DE WINNAARS HEBBEN ALTIJD GELIJK
Toen we hoorden dat we de eer hadden om een promotiewedstrijd te spelen, tegen Budel 10, om eventueel naar de 6e klasse te promoveren, begonnen onze topstrijders uit het derde direct smoesjes te verzinnen om maar niet mee te hoeven doen. De ene moest bier gaan drinken in Arcen, terwijl er in Asten, bier genoeg te koop is. De andere had meteen een etentje geboekt bij zijn zus, waar hij echt niet onderuit kon. Ook eten kun je overal. (zelfs bij de Mac).
De diepere achtergrond was echter angst. Angst voor die duivelse tegenstander uit Budel. Angst voor een grote afgang en hoongelach vanuit het Budelse.
Nou Peter en Arie, neem een voorbeeld aan twee meiden en een invaller. Tot op het bot gemotiveerd vertrokken ze naar Veldhoven. Omdat ze al een hele week mentaal naar deze wedstrijd toegeleefd hadden, hadden ze met elkaar de afspraak gemaakt een kwartiertje eerder aan te rijden, zodat ze goed warm konden spelen en een op de tegenstander toegespitste tactiek konden uitwerken. Deze werkwijze bleek naderhand zijn uitwerking niet te missen.
Normaal gesproken wordt in het derde team, van de invaller verwacht dat ie alles wint. Uiteraard voldeed de invaller aan deze verwachting. Hij zou zijn team namelijk nooit in de steek laten voor een etentje en een bier uit Limburg. Inge liet zomaar de zannikavond in Heusden aan haar neus voorbij gaan, om de tegenstander helemaal murw te spelen.
Uiteraard won Inge op geheel eigen wijze het dubbel in de 5e set met 11-9. Ze had hierbij een beetje hulp van de invaller. De eerste vier punten waren zeker gesteld. Maar 4 is zeker nog geen 6. Het leek erop dat Inge haar kruit een beetje verschoten had met de formidabele smash, waarmee ze het dubbel van Budel versloeg. Toch hadden de Budelse zoveel moeite met al het knaleffect van Inge, dat ze er behoorlijk moe van werden.
Ondertussen kwam het Ommelse supertalent Mieke C(K)lasse(ns) de arena in. Mieke kon in haar eerste wedstrijd nog niet helemaal overtuigen. En verloor nipt, tegen de beste Budelse speelster. Maar de blik in haar ogen veranderd. Het gevoel veranderde in een onoverwinnelijksheid gevoel. Nobody f. with Mieke. Er was focus. Er was concentratie. Er was hoogstaand spel. Er was een eerste overwinning en het 5e punt was daar.
Dat was dan ook meteen de pech. In de laatste wedstrijd ging het er echt om. We stonden dan wel met 5-4 voor. Door een kleine misrekening van de invaller. Hij verloor namelijk wel twee sets tegen een van de duivelse Budelnaren. Stonden op dat moment de Budelnaren bij winst op een positief aan tal sets. De druk lag dan ook volledig bij Mieke. Maar Mieke die ondertussen, boven in de kantine van Veldhoven, al de bijnaam, de Muur van Ommel had gekregen, wegens haar onverzettelijkheid, ging zeer goed om met die druk. Haar persoonlijke coach (de invaller), gaf haar het duidelijke advies om op de zelfde manier te spelen, als bij haar eerste overwinning. En als je, die eerste gewonnen hebt, win je de tweede ook, als je hetzelfde speelt. Logisch toch. De euforie werd steeds groter. Mieke won de eerste set. De tegenstander blokkeerde helemaal. Mieke won de tweede set. Een overwinning en promotie lagen binnen handbereik. Zou de mentaal zo sterke Mieke dit varkentje dan toch op geheel eigen wijze wassen. Jazeker, Mieke speelde haar tegenstander helemaal zoek. De duivelse Budelnaren gingen met de staart tussen de benen naar huis terug. Zij spelen volgend jaar 7e klasse. ATTV 3, LEKKER IN DE 6E KLASSE.
Arie, Peter, Inge, Mieke en heel af en toe de invaller zullen het aankomende seizoen, aan de tafeltenniswereld duidelijk maken, dat ze daar ook thuis horen. Dus Arie en Peter geen smoesjes meer. Echte dadendrang is nodig. De meiden en de invaller wachten het beloofde etentje met water in de mond af. Succes met het opstellen van het menu. (4 gangen is genoeg). Met vriendelijke en sportieve groeten, De enige echte invaller van team 3.